Aikido to tradycyjna sztuka walki, która rozpowszechniona jest szczególnie w Japonii. Ma również swoich zwolenników w Europie czy Ameryce. Polega na unikaniu ataku, jak i obrony przed nim. Pojedynek opiera się zatem na wykorzystywaniu siły współzawodnika przeciw niemu samemu. Podstawowe zasady aikido powstały na przełomie XIX i XX wieku, a kluczowa mówi o tym, że ta dziedzina nie jest formą rywalizacji.
Podstawy aikido
W najbardziej rozbudowanych systemach aikido wyróżnia się ponad dwa tysiące technik lub kombinacji technicznych. Podstawową zasadą jest obrona, nigdy atak. W związku z tym jest to sztuka walki, w której płeć czy wiek nie mają większego znaczenia. Zawodnik próbuje opanować zasady walki, nie podejmując w rzeczywistości żadnych metod ataku. Podczas treningów zawodnicy zdobywają wiedzę z zakresu unikania linii ciosu oraz używania uderzeń, rzutów i dźwigni skierowanych na konkretne części ciała. Dodatkowo uczestnicy zajęć, odpowiednio do swojego stopnia zaawansowania, uczą się posługiwania kijem, nożem i mieczem. Podstawową różnicą między innymi sztukami walki jest fakt, że rozwój walki zależy od ruchu przeciwnika. Techniki aikido w większości opierają się na wytrąceniu atakującego z równowagi i dźwigniach na stawy. Jeśli nie pojawi się atak, walka w ogóle się nie rozpocznie.
Jakie są techniki w aikido?
Tak jak w każdej sztuce walki wyróżnia się kluczowe techniki, których uczą się adepci walki. W aikido jest ich wiele. Nikyo to technika unieruchamiająca, która polega na zgięciu nadgarstka i odchyleniu go w kierunku głowy atakującego. Kąt odchylenia powinien być zbliżony do kąta prostego między przedramieniem a ramieniem i nadgarstkiem. Kolejna to Ikkyo, czyli technika dźwigni. Można ją przeprowadzić w formie rzutu lub odchylenia. Zadaniem przeciwnika jest opieranie się swoim całym ciężarem ciała na miejsce tuż nad zgiętym łokciem przeciwnika. Łokieć należy wykręcić w taki sposób, by ramię przeciwnika znalazło się na jego plecach. Inna to Sankyo, czyli nienaturalne skręcenie nadgarstka przy użyciu dźwigni. Ręka zostaje skręcona aż w dwóch stawach: nadgarstkowym i łokciowym oraz ścięgnach przedramienia. Dźwignia jest elementem pozycji wyjściowej, która prowadzi do techniki rzutu. Istnieje jeszcze technika Yonkyo, która przez wielu określana jest jako niezwykle bolesna. Pozornie jest prosta i mało inwazyjna. Zawodnik używa małego palca i nasady palca wskazującego, którymi naciska centra nerwowe znajdujące się na przedramieniu atakującego. Kluczowa jest tutaj odpowiednia siła nacisku, która powoduje w końcu obezwładnienie oponenta. Natomiast Irimi nage to ruch, który pozwala ominąć zderzenie z przeciwnikiem, a następnie obrócenie atakującego dookoła własnego ciała i przyciśnięciu jego głowy do własnego ramienia. Podczas ruchu dookoła naszej osi, można sprowadzić przeciwnika w dół.
Podsumowując, aikido to nie tylko techniki, ale przede wszystkim model postępowania i filozofia życia. Trenujący mają również specjalne stroje, w których ćwiczą. Przypomina nieco strój judoków. Sztuka walki skupia się bardziej na samodoskonaleniu niż walce czy pokonywaniu przeciwnika. To ciekawa filozofia, która prowadzi do rozwoju fizycznego, jak i psychicznego.
IIM
