W dzisiejszych czasach coraz więcej dzieci potrzebuje specjalistycznej pomocy psychologa lub psychiatry. Wraz ze wzrostem świadomości społeczeństwa w temacie zaburzeń psychicznych, łatwiej jest odpowiednio reagować na niepokojące zachowania dziecka. W przypadku ADHD, wcześnie podjęte działania mogą sprawić, że choroba w mniejszym stopniu odbije się na życiu i funkcjonowaniu dziecka. Niestety wiele osób nadal uważa, że dzieci mające ADHD są po prostu źle wychowane i niegrzeczne. Przez to niejedni rodzice obwiniają się, że stosują niedobre metody wychowawcze i nie posiadają odpowiednich umiejętności, by poradzić sobie z dziećmi.
ADHD – czym jest?
ADHD to zespół nadpobudliwości psychoruchowej. Jest to zaburzenie w dużej mierze dziedziczone. Szacuje się, że 40% dzieci, które cierpią na zespół nadpobudliwości psychoruchowej, są to osoby, których rodzice również mieli to zaburzenie zdiagnozowane. ADHD, które zazwyczaj zostaje rozpoznane we wczesnym dzieciństwie lub w okresie szkolnym, utrzymuje się w okresie dojrzewania u większości, a w dorosłości objawy zanikają u ponad połowy chorych. Częstość występowania ADHD u chłopców i dziewcząt jest podobna, jednak zazwyczaj różni się objawami. U chłopców najsilniej dostrzega się nadruchliwość, a u dziewcząt zaburzenia koncentracji.
Jak rozpoznać objawy zespołu nadpobudliwości psychoruchowej u dziecka?
Najbardziej charakterystyczne objawy ADHD u dziecka wymieniono poniżej. Pamiętajmy, że każde dziecko jest inne i nie wszystkie objawy muszą występować za każdym razem. Jeśli jednak widzimy niepokojące zachowanie dziecka, na przykład po rozpoczęciu edukacji szkolnej, warto poszukać pomocy specjalisty. Diagnozowaniem ADHD zajmuje się psychiatra dziecięcy.
- problemy z koncentracją (niemożność skoncentrowania się na jednej czynności),
- gadatliwość (przerywanie innym i wtrącanie się do rozmowy),
- zaburzenia mowy,
- silne reakcje emocjonalne,
- nadmierna wrażliwość na otaczające bodźce i łatwe rozpraszanie się z powodu ich występowania,
- zachowania agresywne (szybkie uleganie zdenerwowaniu, wybuchy złości),
- trudności związane ze snem (budzenie się wcześnie; utrudnione zasypianie),
- stany lękowe,
- impulsywność (działanie bez przemyślenia konsekwencji)
- nadruchliwość (wiercenie się; wymachiwanie rękami i nogami; bezcelowe skakanie, chodzenie, bieganie; zrywanie się z miejsca)
- niecierpliwość,
- trudności w nawiązywaniu relacji z rówieśnikami,
- częste zamyślanie się, bycie „nieobecnym” w miejscu, w którym się przebywa, „bujanie w obłokach”,
- podczas grania w gry dziecko nie umie przegrywać i ciężko mu zaczekać na swoją kolejkę,
- nie widzi problemu w swoim zachowaniu,
- gdy ktoś mu zwróci uwagę, reaguje na chwilę, nie jest w stanie wyciszyć się i zapanować nad sobą przez dłuższy czas,
- często gubi swoje rzeczy,
- zapomina o swoich obowiązkach.
ADHD charakteryzuje się nadmierną pobudliwością. Mózg dziecka nie różnicuje bodźców na ważniejsze i mniej ważne i wszystko co wokół takiej osoby się dzieje uważa za tak samo interesujące. Oprócz tego, dziecko cierpiące na ADHD ma potrzebę ciągłego bycia w ruchu. Na skutek tego, że dziecko jest nadpobudliwe i nadruchliwe, ma problemy z koncentracją. W chwili, gdy pojawiają się te trzy objawy jednocześnie (nadpobudliwość, nadruchliwość i problemy z koncentracją) mamy jasne przesłanki, żeby podejrzewać u dziecka ADHD. Należy skontaktować się wtedy z odpowiednim lekarzem (najlepiej psychiatrą, który ma najlepsze narzędzia rozpoznania dolegliwości), by móc postawić odpowiednią diagnozę i pomóc dziecku.
MHO
